سیــدتی یا رقیـــــ(س)ـــه

گر کلب علی و آل پاکش کفر است
من اول کافر هر دو جهانم ، خدا میداند

من کلب کوی زینبم

چند مورد از دلایل اینکه خود را کلب ابا عبدالله می دانیم

خوب بخونید شاید با تعصب دیگر به هرچیز نگاه نکنید

خطاب به بعضی از رفقا که خرده میگیرند از ما

ما راه بزرگانمون رو میریم کسانی که

ستون های استوار عالم تشیع

هستند

اشعار ایت الله غروی

شیخ محمد حسین غروی اصفهانی معروف به کمپانی، عالم و حکیم دوره اخیر عالم تشیع است. در 2 محرم 1296ه.ق در کاظمین دیده به جهان گشود.
اساتید او شیخ محمد حسن تویسرکانی، آقا سید محمد فشارکی اصفهانی و حاج آقا رضا همدانی هستند و بعداً از شاگردان آخوند خراسانی گردید.

محضر تدریس او بسیار دقیق بود. او علاوه بر فقه و کلام در علوم تفسیر، حکمت، تاریخ، ادبیات و عرفان نیز مهارت داشت.در فلسفه، حکیمی عرفان مشرب و در اخلاق و سیر سلوک به مقام مشهور رسیده بود. دیوان اشعار او حاوی اشعار زیبا در مدح اهل بیت علیهم السلام و موضوعات دیگر است.

نیز از این عالم بزرگوار 10 کتاب و رساله برجای مانده است. وی در سپیده دم 5 ذی حجه 1611ه.ق در اثر سکته قلبی درگذشت و پیکر پاکش در کنار مقبره علامه حلی در نجف اشرف به خاکسپرده شد. آیت الله مصباح می گوید: روزی آقا - حضرت آیت الله بهجت (س) فرمودند:

مرحوم آقا شیخ محمد حسین طوری بود که اگر کسی به فعالیت های علمی اش توجه می کرد تصور می کرد در شبانه روز هیچ کاری غیر از مطالعه و تحقیق ندارد، و اگر کسی از برنامه های عبادی ایشان اطلاع پیدا می کرد فکر می کرد غیر از عبادت به کاری نمی پردازد.

استاد علامه حسن زاده آملی و استاد صمدی آملی بارها و بارها در ایام رحلت حضرت زهرا به اشعار این بزرگوار ارجاع می دادند که نشان از اهمیت این اشعار دارد.


شعر آیت الله غروی هم به شرح زیر است:

تو قدر و قیمت سگ را ز من چه می پرسی؟
سگ محله ی لیلی حکایتی دارد
سگی که معبر او پیچ کوچه لیلی است
فقط به خاطر لیلی ست قیمتی دارد!

دیوان اشعار

ایت الله صافی گلپایگانی


در کتاب "فروغ ولایت در دعای "ندبه اثر آیت الله العظمی صافی گلپایگانی مطلبی در این مورد آمده که خواندن آن خالی از لطف نیست.


اینکه نوشته شده: بعضى خود یا دیگران را سگ امام مى شمارند، و شرافت مؤمن به این است که آدم حقیقى باشد نه سگ.


جواب این است که: هیچ کس نمى گوید مؤمن سگ است، و این عبارات که من سگ درگاه خدا، یا سگ در خانه پیغمبر یا امام هستم، معنایش این نیست که من سگ هستم.

 این الفاظ معناى لطیف و دل پسندى دارد که خود به خود در ذهن شنونده وارد مى شود و لذا کسى جز شما به گوینده آن اعتراض نمى کند که چرا خود را سگ خواندى و چرا دروغ گفتى.

 غرض این است که همانگونه که سگ در خانه صاحبش را رها نمى کند و اگر او را براند و دور کند به جاى دیگر روى نمى آورد و وفا و حق شناسى دارد و پاس احترام ولىّ نعمت خود را نگاه

مى دارد، و از صاحبش و خانه اش دفاع مى کند و عنایت کم و لقمه نان صاحبش را بر سفره هاى چرب دیگران بر مى گزیند، من هم بر سر کوى شما مقیم شده و در خانه شما را رها نمى
کنم، و به پاسبانى منزل محبوب و مراد خود افتخار مى کنم.

این تعبیر، بسیار عرف پسند و شیرین و عاطفى و مهیّج است و در اشعار شعرا و اهل ذوق عرب و عجم، بسیار است که در درگاه خدا یا پیغمبر یا امام، حقیرانه خود را سگ میشمارند;


مانند این اشعار:


لقمه نانى به این سگ کن عطا کم نگردد از عطایت اى خدا


شاها چو تو را سگى بباید گر من بودم آن سگ تو شاید


هستم سگکى ز حبس جسته بر شاخ گل هوات بسته


از مدح تو با قلاده زر زنجیر وفا به حلقم اندر


خود را به قبول رایگانت بستم به طویله سگانت


افکن نظرى بر این سگ خویش سنگم مزن و مرانم از پیش


من سگ اصحاب کهفم بر در پاکان مقیم نیم نانى مى رسد تا نیم جانى در تن است

و این ضعیف هم در منظومه مناجات على 7 خطاب به آن حضرت عرض کرده ام:


بسته سنبل گیسوى توام فخرم این بس که سگ کوى توام


بزرگان گذشته و حال شیعه چنین لفظی را درباره خودشان استعمال فرموده اند .

ملا محسن فیض کاشانی:

نباشیم گر خود سگ کوی جانان سگ کوی آنکو در آن کوست باشیم

شعر معروف ایت الله العظمی وحید خراسانی(مد ظله) است:


وحیدم من اگر در جرم و تقصیر

سگی بودم شدم در کوی تو پیر

تو که قاتل به خوان خود نشانی

نپندارم که این سگ را برانی

شاعر اهلبیت استاد رستگار

رستگار آمد سگی کو شد سگ اصحاب کهف
من سگ آل علی ام چون نباشم رستگار؟

حجت الاسلام و المسلمین شیخ مهدی دانشمند چنین نقل کردند که:

بنده حدود ده سال پیش گمان میکردم که هرکس خود را سگ اهل بیت علیهم السلام بداند ارزش انسانی خویش را پایین آورده است. یک روز که در محضر استاد خود ،مرحوم حاج سید حسن فقیه امامی (ره) بودم این مسئله را از ایشان سوال کردم.

 آیت الله فقیه امامی پاسخ دادند:

چنین نیست که شما تصور میکنید! اتفاقا هرکس خود را سگ اهل بیت علیهم السلام و سگ حضرت رقیه بداند ارزش خود را بالا برده و این یک فضیلت است! سگ به صاحبش وفا دارد ولی انصافا کدام یک از ما نسبت به اهل بیت علیهم السلام وفاداری نمودیم؟ ما لایق مقام ارزشمند سگ اهل بیت بودن نیستیم...

عارف نامی آیه الله بهاری همدانی رحمت الله علیه
 آنجا که زایر را به هنگام بوسیدن عتبه
سفارش به ترنم این قطعه شعر نموده که

((مرا مران که سگی سر بر آستان توام))

شعر آقای حسن زاده آملی:


گردن من زینت قلاده عشق تو دارد

من سگ کوی توام از گردنم قلاده مگسل

در آخر هم میگید مارو مسخره میکنن اون حرومزاده های
دشمن اهلبیت علیه السلام
اینم در جواب بعضی از دوستان


به قول آیت الله بهجت رحمة الله علیه :

این حرف ها اعتبار ندارد و الّا کافران گاهی نماز خواندن ما یا اعمال حج ما را هم مسخره می کنند

یا بقول یکی از رفقا

گویند آرزو بر جوانان عیب نیست
آرزو دارم سگ زینب شوم

بروی سینه هر عاشق نوشته
جای سگ اصحاب کهف بهشته
من سگ کوی امیر خیبر هستم
اینه ذکری که رو قلبم نوشته